सदाबहार समाचार

नियमित पत्रिका पढ्ने, समाचार हेर्ने र सुन्ने म जस्तै तपाईंहरु सवैलाई अनुभव भएको कुरा–समयले हामीलाई क्रमश बृद्ध बनाइरहेको छ, बच्चा युवा भए, युवा जवान र जवान बृद्ध, ती सँगै सोच्ने तरिकामा र रुचीमा परिवर्तन आइसक्यो तर हाम्रो सञ्चारले बनाउने समाचार उस्तै र उही छ । आउनुहोस् विचार गरौं । तलका क्षेत्रमा सँधै सुन्निने समाचारका शीर्षक ।


राजनीति 

• सहमतिका लागि बैठक
• फलानो नेताले भने सहमति बिना निकास सम्भव छैन
• यो मिति भित्रमा देशले निकास पाउनेछ
• सतापक्षिय गठबन्धन/विपक्षीले सहमतिमा अवरोध गरे
• मित्र राष्ट्रहरुले हाम्रो समस्या हामीले नै हल गरेको हेर्न चाहेका छन्

दशैं

• हवाई टिकट सकिय
• बुकिङ्ग खोलेकै दिन टिकट छैन
• फोटोहरुमा टिकटको लाइन
• बस दुर्घटना
• मापसे गरी सवारी चलाइयो
• यो ठाउँमा दशैं नै आएन
• खाद्य सामग्री अभाव÷मूल्यबृद्धि

खेलकूद

• सहभागी २ अफिसियल २० गए फलानो प्रतियोगितामा
• फोटोमा हिलो मैदान खेलाडी लडेको
• सहभागी हुन गएको खेलाडी बिरामी/बेपत्ता
• बजेट अभावमा तयारी भएन
• खेलकूदसंस्था बीचको झगडा २ चोटि बिदाई/स्वागत

समाज स्थानिय समाचार

• २ दिन मै पीच उक्यो
• पानी परेर बाटो जलमग्न
• युवा बिदेश पलायन
• तरकारी खेतीबाट स्वरोजगार
• बिदेशको काम छोडी रोजगारीमा

बैदेशिक रोजगार

• कामदार म्यानपावरबाट ठगिए
• फोटोमा उच्च तापक्रममा काम गरिरहेका नेपाली
• ......मा नेपालीको मृत्यु
• .....मा नेपालीको बिचल्ली

यी त नमूना भए । यसमा समाचार नयाँ खोज्न नसकेर सधै टेम्प्लेटको रुपमा रहेका कुरामा पात्र मात्र फेरिएर आउनु पत्रकार वा पत्रिकाको दोष नभई हाम्रो देशको आलस्यता पनि धेरै हदसम्म हो । के भन्नुहुन्छ?

हाम्रो रेल सपना

नेपालीलाई विदेश जाँदा दुई कुरा हेर्न मन लाग्छ–समुन्द्र र रेल । पहिलो त अब नेपालमा कसरी संभव होला तर दोस्रोको सपना हामी देखी रहेका छौं ।

रेल अनि त्यसमाथि महानगरमा मेट्रो । विदेशमा जाँदा सार्वजनिक सवारीका रुपमा प्रभावकारी र समयमा नै गन्तब्य पु¥याउने यी मेट्रो रेल महानगरमा हुने हो भने ब्यक्तिगत सवारीहरु यति धेरै संख्यामा चाँहिदैनथ्यो होलान् ।

अब जे होस् अध्ययन पूरा गरी दाताको फाइल पुगेको रहेछ । एसियाली विकास बैंक र कोरिया सरकार मध्ये को अगाडि आएर हाम्रो मेट्रो रेल सपना पूरा गर्ने हून् हेरौं ।

अनुराधा पछि पुष्पा

फेरि एक पटक अर्को नेपालीलाई सिएनएन हिरो बनाउने मौका आएको छ । जेलमा भएका मातापितासँग जेल मै बस्न वाध्य बालबालिकालाई जेल बाहिर संसार देखाउने काममा उद्यत यी युवा नेपाली बालबालिका मै आफ्नो संसार देख्छिन् ।

हुन पनि विभिन्न अपराधमा जेल बसेका बाबुआमासँग बस्नु पर्ने गरी ति अवोध बालबालिकाले केही अपराध त गरेका छैनन् नि ! निस्वार्थ सेवा भावनाले बालबालिकालाई पढाई र उनीहरुका अधिकार प्रदान गर्ने मानवीय कार्यमा लागेकी पुष्पा बस्नेतलाई यस पालिको सिएनएन हिरो बनाऔं ।

भोट गर्नलाई यहाँ क्लिक गरौं

Photo Courtesy CNN

ज्ञानेन्द्र शाहसँग डर किन?

जनताका अधिकारमा लागि मार्ने कि मर्ने आन्दोलन गर्ने माओवादी राजाबाट सामान्य नागरिक भईसकेका ज्ञानेन्द्र शाहसँग किन यतिधेर डराएको होला । बेरोकतोक जहाँ जहिले पुग्न पाउने सामान्य नागरिकको अधिकार पूर्वराजाले पाउनुपर्छ । उनी काविल छन् र जनतालाई विश्वास दिलाउन सक्छन् भने उनले राजनीतिमा स्थान बनाउन पनि सक्लान् तर सधैं आफ्नो कर्तब्य बिमुख हुने नेताहरुले यसलाई ठूलो इस्यु बनाउन जरुरी छैन । नागरिक अनलाइनको समाचार यहाँ छ 

सडकको कथा

रत्नपार्क लगनखेल रुटमा चल्ने माइक्रोबस ।

“भाई कार्ड छ” ।

“यत्रो ठूलो पेट लागेको मान्छे पनि विद्यार्थी हुन्छ ” ?

ठ्याम्म एक गाला दिऊँ जस्तो भईसकेको थियो, आफैलाई सम्हाले । रिस त्यो सिल्लीले विद्यार्थी जस्तो देखिएन भनेकामा हैन कि बडेमान पेट छ भनेर गिज्याएकामा उठेको थियो ।

एक त औंसीपूर्णेमा गाडी चढ्नु छ त्यसमाथि जाबो खलाँसीले समेत उडायो बा । म पनि के कम रिसको झोकमा पुरै पैसा तिरिदिएँ ।

छेउमा बसेको अल्लारे केटो चाहिँ फोनमा गफ हान्दैथ्यो । गाडी कुपन्डोल पुगेको थिएन पूल्चोक आइसकेको भन्दियो । मोबाइलमा ढाँट्न बडा सजिलो । जहाँ छु भन्दिए नि भइगयो नि ।

छङछङ चुरा बजाउँदै एक महिला प्रवेश गरिन् माइक्रोमा, उमेर हुँदो हो ४० तिरको । यो तीजले पनि गर्नुग¥यो । रातो रङ कै एलर्जी होला जस्तो भइसकेको थियो । उनलाई बस्ने सिट थिएन । कसैले सिट पो छोडिहाल्छ कि भन्ने भावमा यता उता हेरिन्, मैले देखे नदेखेको गर्दैथिएँ, छेउको केटोको उत्रिने ठाऊँ नजिकिएकाले उठि पो हाल्यो र ती महिला मेरै बगलमा बस्न आइन् ।

म भए त छाड्ने थिइन सिट । ती महिला भन्दा पनि उमेरका पाका दाई अलिक पर उभिएका छन् अनि यिनलाई आउने बित्तिकै सिट !

ड्राइभरले फेरि गाडीमा तीज कै गीत बजायो । उसै त रातो रङ, अनि तीजका गीतले वाक्क भएको म, अहिलेको गीतले त झन् तिरिमिरि बनायो ।

“कि गीत बन्द गर नभए म उत्रन्छु ” ।

उत्रे घाटा त मलाई नै थियो, भाडा जो दिइसकेको थिएँ । म उत्रे । ती महिलाले पनि बजाइ राख्न भनिन् अनि त ड्राइभर मेरा कुरालाई किन टेरपुच्छर लाउँथ्यो ।

आफ्नो मोबाइलका गीत सुन्न थाले । अनारकली डिस्को चली । बल्ल त्यो तीजका बेफ्वाँकको गीत भन्दा राम्रो गीत सुन्न पाइयो । आनन्द लाग्न थाल्यो । अघिको आन्दोलित मन ठन्डा भयो ।

“हलो म तपाइँका बारेमा कुनै अड्कल गरौँ ” ?

एउटा मान्छे अगाडि ठोक्किन पो आयो बा । म यसलाई त चिन्दिन नि । झण्डै मेरै उमेरको केटो । तीन दशक तिर उमेरले टेकेको त्यस मान्छेलाई मैले कतै चिनेको त छैन नि ! म घोत्लिएँ । अहँ छैन ।अनि नचिनेको मान्छेको बारेमा यसले किन अड्कल गर्नुपर्ने !

“तपाइँका घरमा अहिले श्रीमति छैनन् तिनी माइत गएकी छन् । मैले सही भने हैन ”?

“महाशय तपार्इँ धेरै जान्ने नहूनुस् त ! मेरा घरमा श्रीमति छिन् र मलाई कु्री रहेकी छिन् ” ।

“तपार्इँ ढाँट्दै हुनुहुन्छ । घरमा श्रीमति भएको मान्छे यसरी गाना सुनेर मख्ख हुँदैं हिँड्न सक्दैन । तनावमा घर पुग्ने चटारोमा हुन्छ ” ।

“आज त तीजको अघिल्लो दिन । प्रायका श्रीमति माइत गएका हुन्छन् । यति भेऊ त सबैले पाउँछ नि ” । मैले जवाफ फर्काएँ ।

“तपार्इँको कुरोमा आंशिक सत्यता छ तर पूर्ण होइन । उ परबाट आउँदैं गरेको ब्यक्तिको घरमा श्रीमति छिन् सोध्ने हो यसलाई ” ?

ऊ पर गएर म जस्तै त्यस ब्यक्तिलाई पनि सोध्यो । म अलि पर बसेर हेरिरहेँ ।

“मैले भनेको सही भयो । तिनको श्रीमति घर मै छिन् ”।

मलाई डर पो लाग्न थाल्यो । यो खुस्केट त होइन । म उत्तर नदिई छिटो छिटो अगाडि बढेँ ।

घरमा श्रीमति हुनु र नहुनुले यति फरक पार्छ र?

म गीत सुन्दै आफ्नो गन्तब्य तीर हानिएँ ।


समाप्त

वधाई छ २ हजार पटक ब्लग हेरिएछ

आज यो ब्लगले २ हजार पटक हेरिने मौका पायो । वधाई समस्त साथीहरुलाई जसले एक पटक भए पनि हेर्नुभयो, राय सल्लाह सुझाव दिनुभयो र ब्लगलाई कमेन्ट गरिदिनुभयो । २ हजारको संख्यामा हेरिएपछि २० हजारको लक्ष्य पनि भेटिने आशा पलाएको छ । हेर्दै गर्नुहोला ।