रत्नपार्क लगनखेल रुटमा चल्ने माइक्रोबस ।
“भाई कार्ड छ” ।
“यत्रो ठूलो पेट लागेको मान्छे पनि विद्यार्थी हुन्छ ” ?
ठ्याम्म एक गाला दिऊँ जस्तो भईसकेको थियो, आफैलाई सम्हाले । रिस त्यो सिल्लीले विद्यार्थी जस्तो देखिएन भनेकामा हैन कि बडेमान पेट छ भनेर गिज्याएकामा उठेको थियो ।
एक त औंसीपूर्णेमा गाडी चढ्नु छ त्यसमाथि जाबो खलाँसीले समेत उडायो बा । म पनि के कम रिसको झोकमा पुरै पैसा तिरिदिएँ ।
छेउमा बसेको अल्लारे केटो चाहिँ फोनमा गफ हान्दैथ्यो । गाडी कुपन्डोल पुगेको थिएन पूल्चोक आइसकेको भन्दियो । मोबाइलमा ढाँट्न बडा सजिलो । जहाँ छु भन्दिए नि भइगयो नि ।
छङछङ चुरा बजाउँदै एक महिला प्रवेश गरिन् माइक्रोमा, उमेर हुँदो हो ४० तिरको । यो तीजले पनि गर्नुग¥यो । रातो रङ कै एलर्जी होला जस्तो भइसकेको थियो । उनलाई बस्ने सिट थिएन । कसैले सिट पो छोडिहाल्छ कि भन्ने भावमा यता उता हेरिन्, मैले देखे नदेखेको गर्दैथिएँ, छेउको केटोको उत्रिने ठाऊँ नजिकिएकाले उठि पो हाल्यो र ती महिला मेरै बगलमा बस्न आइन् ।
म भए त छाड्ने थिइन सिट । ती महिला भन्दा पनि उमेरका पाका दाई अलिक पर उभिएका छन् अनि यिनलाई आउने बित्तिकै सिट !
ड्राइभरले फेरि गाडीमा तीज कै गीत बजायो । उसै त रातो रङ, अनि तीजका गीतले वाक्क भएको म, अहिलेको गीतले त झन् तिरिमिरि बनायो ।
“कि गीत बन्द गर नभए म उत्रन्छु ” ।
उत्रे घाटा त मलाई नै थियो, भाडा जो दिइसकेको थिएँ । म उत्रे । ती महिलाले पनि बजाइ राख्न भनिन् अनि त ड्राइभर मेरा कुरालाई किन टेरपुच्छर लाउँथ्यो ।
आफ्नो मोबाइलका गीत सुन्न थाले । अनारकली डिस्को चली । बल्ल त्यो तीजका बेफ्वाँकको गीत भन्दा राम्रो गीत सुन्न पाइयो । आनन्द लाग्न थाल्यो । अघिको आन्दोलित मन ठन्डा भयो ।“हलो म तपाइँका बारेमा कुनै अड्कल गरौँ ” ?
एउटा मान्छे अगाडि ठोक्किन पो आयो बा । म यसलाई त चिन्दिन नि । झण्डै मेरै उमेरको केटो । तीन दशक तिर उमेरले टेकेको त्यस मान्छेलाई मैले कतै चिनेको त छैन नि ! म घोत्लिएँ । अहँ छैन ।अनि नचिनेको मान्छेको बारेमा यसले किन अड्कल गर्नुपर्ने !
“तपाइँका घरमा अहिले श्रीमति छैनन् तिनी माइत गएकी छन् । मैले सही भने हैन ”?
“महाशय तपार्इँ धेरै जान्ने नहूनुस् त ! मेरा घरमा श्रीमति छिन् र मलाई कु्री रहेकी छिन् ” ।
“तपार्इँ ढाँट्दै हुनुहुन्छ । घरमा श्रीमति भएको मान्छे यसरी गाना सुनेर मख्ख हुँदैं हिँड्न सक्दैन । तनावमा घर पुग्ने चटारोमा हुन्छ ” ।
“आज त तीजको अघिल्लो दिन । प्रायका श्रीमति माइत गएका हुन्छन् । यति भेऊ त सबैले पाउँछ नि ” । मैले जवाफ फर्काएँ ।
“तपार्इँको कुरोमा आंशिक सत्यता छ तर पूर्ण होइन । उ परबाट आउँदैं गरेको ब्यक्तिको घरमा श्रीमति छिन् सोध्ने हो यसलाई ” ?
ऊ पर गएर म जस्तै त्यस ब्यक्तिलाई पनि सोध्यो । म अलि पर बसेर हेरिरहेँ ।
“मैले भनेको सही भयो । तिनको श्रीमति घर मै छिन् ”।
मलाई डर पो लाग्न थाल्यो । यो खुस्केट त होइन । म उत्तर नदिई छिटो छिटो अगाडि बढेँ ।
घरमा श्रीमति हुनु र नहुनुले यति फरक पार्छ र?
म गीत सुन्दै आफ्नो गन्तब्य तीर हानिएँ ।
समाप्त
