हिजो सुरु गरेको नियात्रा अगाडि बढाउने मन थियो विहानैदेखि परेको पानीले तहसनहस बनायो । अड्डा आउँदा लगाएको पाइन्ट पूरै भिजेको छ त्यसमाथि बाटामा घँुडासम्म पानी बाइक खाडलमा जाकिएला भन्ने अर्को चिन्ता । यसो सोच्दा लाग्यो मैले लमजुङ्ग मेमे पोखरी जाँदाको यात्रा कै हाराहारीको जोखिम घरबाट अड्डा आउँदा पनि मोलिरहेको छु नि । त्यै भएर यात्रामा के भयो भनेर सोच्न छोडेर आज कै पानीको विषयमा लेख्ने निधो गरेँ ।
पश्चिम पानीले बगेको छ । पहिरोमा धेरै पुरिए । हाम्रो नियति भइसकेको छ पानी र यसले सँगै ल्याउने बिपत्ति । हामीसँग पानी प्रशस्त छ भन्ने पक्का सबूत हो यो । पानीले बत्ति बल्नु पर्ने गाउष नै झलमल्ल हुनु पर्ने हो नि । अस्तिन एक पटक लोडसेडिङ्ग बढ्नुको कारणमा पहिले पानीको सतह कम भएर भनियो पछि पानी बेस्कन पर्यो फेरि धेरै पानीले यान्त्रिक गडबढी आएकाले बिजुली कम हुने सूचना आयो ।
तर यसपालि नयाँ उर्जामन्त्री आए लगतै लोडसेडिङ्ग त धेरै हदसम्म नै कम भयो । बिजुली धेरै चोरिने ठाउँहरुबाट अंकुशेहरु खोसेर लोडसेडिङ्ग कम गर्न सहयोग मिल्यो र पो हामीले धेरै समय बिजुली बाल्न पायौं । यस सन्दर्भमा एउटा कुरो दिमागमा घुमि रहेको छ हामीले सँधै भोग्नु पर्ने दुःखका लागि कारण भनिएको अब्यवस्था त एउटा ब्यक्तिको ईच्छाशक्तिले पनि पार लगाउन सक्तो रहेछ नि । आफ्नो कमजोरी र अकर्मण्यताको दोष अब्यवस्था माथि लादेर अब कसैले उम्कन पाउँदैन । खबरदार ॥